Over dementie

Over dementie

Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat het heel moeilijk is, om bij leven afscheid te moeten nemen van iemand waar je veel van houdt. Voor de dementerende is het een heel moeilijk proces, maar ook voor de naaste familieleden.

Meestal ben je in het begin mantelzorger en als het echt niet meer gaat is opname in een verpleegtehuis, op een gesloten afdeling, een onvermijdelijk iets.

Voor de naaste familieleden is dit vaak heel moeilijk te verteren. Zeker als de dementerende enigszins begrijpt dat hij of zij opgenomen wordt. Dit is heel verdrietig.

Toch voelt het voor de meeste mensen ook als een opluchting. En daar kun je je een beetje schuldig over voelen, wat heel begrijpelijk is. Natuurlijk had je hem of haar liever bij je gehouden.

Wat de meeste mensen vergeten is dat het bij leven afscheid moeten nemen, een vorm van verlies of wel rouwverwerking is en dat dit proces, tijd en ruimte nodig heeft. Het is heel belangrijk om je dat te realiseren, omdat dit proces invloed heeft op de keuzes die je moet maken ten aanzien van het medisch beleid.

Als, vader, moeder of partner ziek wordt beslis jij, in overleg met de verpleeghuisarts, hoe er behandeld gaat worden. Laat je de natuur zijn werk doen en kies je voor verzachten en pijnbestrijding of voor herstel en dus levensverlenging.

Als je je bewust bent dat er geen kwaliteit van leven meer is en het eigenlijk om acceptatie van jouw verlies gaat, kun je makkelijker loslaten. De tijd die je dan nog gegeven is kun je vullen met afscheid nemen op een warme en liefdevolle manier. De verstandelijke vermogens nemen af, maar zolang hij of zij er nog is en het toelaat, is dit een mogelijkheid om hem of haar te bereiken. Het werkt helend voor beiden!